Sağlık profesyoneli gözünden kültürel, politik, sosyal anlam ve anlayışlar bağlamında COVID-19 süreci: Bir otoetnografi çalışması

Özet

Bu çalışma, COVID-19 pandemi sürecinde yaşlı hastalar ile hemşirelik deneyimi hakkında (birinci yazarın) otoetnografi yazma deneyimine odaklanmıştır. Otoetnografi (autoethnography), ilgi çekici ve gelecek vaat eden niteliksel bir yaklaşımdır. Bu otoetnografi denemesinde, COVID-19 pandemi sürecinde yaşlı hastalar ile hemşirelik deneyimini anlamak için kişisel yaşanmışlıkları tanımlama ve sistematik olarak analiz etme amaçlanmıştır. Çalışmada yaşam yörüngesinde çok etkili olan ve iz bırakan bir kriz şeklinde yaşanmış pandemi sürecine ait yaşlı hastalarla deneyimler ve olaylar, hatırlanan anlar üzerinden incelenmeye çalışılmıştır. Anılarını desteklemek için fotoğraf veya arşiv belgelerine yazar gerek duymamış, otoetnografide yaşadığı deneyimin anılarına güvenmiş ve onlara atıfta bulunmuştur. Ben akademisyen bir hemşireyim. Bu gerçek hikayemde, pandemi döneminde klinik çalışan olarak yaşadığım karmaşık duygularımı, derinden hissettiğim hüzün ve ölüm düşüncelerimi dile getirdim. Otoetnografi kişisel bir hikaye ile başlar, bu durumda benim* hikayem pandemi sürecinde acil serviste yaşlı hastalar ile hemşirelik deneyimim üzerine şekillendi. Klinisyen hemşirelik mesleğimin 5. yılda bölgenin en büyük üniversite hastanesinin acil servisinde rutin işlerimize devam ederken, dünyanın düzenini alt üst eden pandemi ile karşı karşıya kalmıştık. Hem evlat, hem torun hem hemşire hem de doktora öğrencisi (otoetnografi yazarı denemesi yapan kişi) olarak sosyal konumların böylesine karmaşık bir kesişiminden kaynaklanan mücadeleleri ve zorlukları deneyimledim. Bağlam hakkında derinlemesine düşündüğümde kliniğim ve aile yaşamıma dair yazmam gerektiği açıktı. Kliniğimde alanların bence duygusal karşılıkları vardı: Hastaların ilk korku ve telaş ile başvurduğu COVID-19 hasta değerlendirme alanı, çaresizlik, bilinmezlik, yalnızlık ve daha da artmış olan korkuları ile beklediği içeri alanlar olan COVID-19 izolasyon alanı ve turuncu alan. Diğer bağlamsal yapıda aile yaşamıma dair. İlk pozitif vaka sonrası ailemden 4,5 aylık süreliğine ayrıldım. Çocukluğumun en yoğun yeri olan anneannemi ardından, annemi, babamı ve gelen hastaları ister istemez aklımda eşleştiriyordum. 79 yaşında emekli veteriner olan hastamın yaşadığı korku ve çaresizlik, monitör ekipmanlarını koparması 'yalvarırım böyle ölmek istemiyorum' diye bağırmasını unutamıyorum. Kişisel deneyimlerimin COVID-19 pandemi sürecinde sağlık çalışanlarının korku ve çaresizliğini alan yazındaki konuların çeşitliliği ile ilişkilendirilmesini yapmaya çalıştım. Bu noktada yazdıklarım, "motivasyonlar, duygular, hayal gücü, öznellik ve diğer kaynaklardan daha az elde edilebilen yollarla" eylem hakkında iç görü sağlayabilir.

*Bu otoetnografide "benim" hikayem olarak bahsetmeme rağmen, ikinci yazarın metodolojik desteği ve kuramsal bilgisi ile bu hikayenin "yazarı" olduğunu kabul etmeliyim. Acil servisteki sağlık ekibi meslektaşlarım bu hikayenin tabi ki diğer “yazarları”dır